-Πάνδημο Μνημόσυνο των Ευεργετών της Μυκόνου

Σήμερα το πρωί στον Ι.Ναό Παναχράντου και αμέσως μετά το πέρας της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας τελέστηκε πάνδημο Μνημόσυνο των Ευεργετών της Μυκόνου κατόπιν προτάσεως της Εκκλησιαστικής Επιτροπής και υιοθέτησης της από την Ιερά Μητρόπολη Σύρου – Μύκονου.
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σύρου, Τήνου , ʼνδρου, Κέας Μήλου και Μυκόνου κ.κ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄ χοροστάτησε στην Θεία Λειτουργία και μετά το τέλος αυτής ο Σεβασμιότατος αναφέρθηκε στις υπηρεσίες που επί πεντηκονταετία προσέφεραν στο νησί της Μυκόνου ο Αιδεσιμολ. Πρωτοπρ. Γεώργιος Ζουγανέλης και ο άρτι εκδημήσας Πρωτ. Βασίλειος Αθυμαρίτης.
Στην συνέχεια τον λόγο πήρε ο Δήμαρχος Μυκόνου κος Αθανάσιος Κουσαθανάς – Μέγας ο οποίος και είπε τα παρακάτω :
Σεβασμιότατε, σεβαστοί μου πατέρες, αγαπητοί μου συμπολίτες,

Σήμερα τιμούμε την αγαθοεργία, την ευεργεσία προς την πατρίδα, αλλά και την προσφορά προς τον συνάνθρωπό μας. Την τιμούμε ως δράση, ως αποτέλεσμα, αλλά κυρίως ως ιδέα και στοιχείο αναπόσπαστο της ψυχολογίας του Μυκονιάτη και της Μυκονιάτισσας, στο πέρασμα του χρόνου. Ως κατάθεση ψυχής για έναν τόπο με τις χίλιες–δυό ανάγκες που αντιμετώπισε σε δύσκολους καιρούς.
Η Μύκονος είναι, αναμφίβολα, ένας από τους πλέον ευτυχισμένους τόπους της Ελλάδας που, στην κυματώδη ιστορική διαδρομή τους μέσα στους δύο τελευταίους αιώνες, έχει απολαύσει κατά καιρούς σοβαρές ευεργεσίες και μεγάλες δωρεές, με παραλήπτη την τοπική μας Κοινωνία.
Ο ευεργέτης και ο μεγάλος δωρητής ήταν και είναι το ξεχωριστό και φωτισμένο εκείνο πρόσωπο που, διαθέτοντας μεγάλη ή μικρή οικονομική ευμάρεια, ύστερα συνήθως από έντονη και πολυετή δράση στον επιχειρηματικό τομέα αλλά και αλλού, παρακινήθηκε, είτε από παιδεία, είτε από ανθρωπισμό και φιλοπατρία, να συνδράμει τους λιγότερο προνομιούχους συνανθρώπους του ή τους εθνικούς και τοπικούς θεσμούς, που το είχαν ανάγκη, σε περιόδους που οι θεσμοί αυτοί αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις πολλές και ποικίλες ανάγκες του λαού, και να προσφέρει με χαρά σε κάποιον ευαίσθητο τομέα, διέξοδο και ελπίδα.
Στον μικρό τούτο τόπο, όπως όλοι γνωρίζουμε, πόσοι τέτοιοι εμπνευσμένοι, εργατικοί, φιλάνθρωποι και καλοί πατριώτες δεν στερήθηκαν σοβαρό μέρος της περιουσίας τους, δεν αφιέρωσαν χρόνια και χρόνια από τη ζωή τους σε έναν τέτοιο υψηλό και ευγενή σκοπό, με στόχο το καλό του Τόπου;
Ιδιαίτερα η έννοια του ευεργέτη και του μεγάλου δωρητή στο νησί μας, έχει πάρει πραγματικά μέχρι σήμερα όλες τις πιθανές αποχρώσεις. Κι αυτό επειδή η Μύκονος, νησί ναυτικό που δημιούργησε στο παρελθόν μια δραστήρια και ισχυρή άρχουσα τάξη, αλλά και ένα νησί της φτωχολογιάς, έδωσε πολύ συχνά αφορμές για πολυάριθμες ευεργεσίες και μεγάλες δωρεές.
Δικαίως κρατάμε πάντοτε, για τους ευεργέτες και τους δωρητές, μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και στη μνήμη μας, και τους τιμούμε, ως Εκκλησία και ως ευεργετηθέντες πολίτες αυτού του Τόπου. Έτσι, τιμούμε την μνήμη τους και σήμερα, μετά από την πρωτοβουλία του αρχιερατικού Επιτρόπου Μυκόνου – πατρός Βασιλείου Τζαννιδάκη και της Εκκλησιαστικής Επιτροπής της Παναχράντου, και με την στήριξη και ευλογία του Μητροπολίτη μας Δωρόθεου Β΄.

Κυρίες και κύριοι,
Ενδεικτικά αναφέρω, ότι ευεργέτης ήταν ο δραστήριος μοναχός Ιγνάτιος Μπάσουλας που έχτισε, καλλώπισε και πλούτισε τη Μονή της Τουρλιανής, και την ανέδειξε σε οικονομικό και κοινωνικό πόλο του νησιού τα χρόνια πριν την Επανάσταση, όπως, παράλληλα, και οι παλαιοί δωρητές της Σχολής του Αγίου Λουκά.
Ευεργέτις και η Μαντώ Μαυρογένους που ξόδεψε την σημαντική περιουσία της στον αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Ευεργέτης ο Δήμαρχος Αθ. Πάμπαρης, που ασθένησε και έχασε τη ζωή του επάνω στο καθήκον, επισκεπτόμενος τους προσβληθέντες από τρομερή αρώστεια Μυκονιάτες. Ο Μάρκος Μαύρος που έχτισε με δαπάνες του το πρώτο μας δημόσιο Σχολείο.
Ο Λ. Αμπανόπουλος που ξεχρέωνε όλα τα χρέη των φτωχών χωριανών.
Ο Ν. Καλογεράς που κληροδότησε προπολεμικά ένα σπουδαίο ποσόν για να σπουδάζουν τα Μυκονιατόπουλα.
Ο Π. Φιδέλης που μας άφησε αντίστοιχα τις υποτροφίες του.
Η Μαίρη Παρασκευά που ως νοσοκόμα συνέδραμε αφιλοκερδώς και αδιακρίτως τους αναξιοπαθούντες.
Η Μαρία Καλλιάρχη και ο Κωστής Ζερβουδάκης που οραματίστηκαν με τη δωρεά τους, το κτίριο στο Ματογιάννι, για τη δημιουργία στο νησί μας Νοσοκομείου και Γηροκομείου.
Ο Γιάννης και η Μαρία Μελετοπούλου που μας χάρισαν το Δημοτικό κήπο και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη μας.
Η Ειρ. Ιγγλέση-Γρυπάρη το κτίριο της Δημοτικής Πινακοθήκης.
Ο Στέφανος Συριώτης ακίνητα στην πόλη της Μυκόνου.
Ο Δομένεγος και η Πετρούλα Δακτυλίδη, καθώς και ο Γιάννης Ασημομύτης και ο Νικόλας Φαμέλης που, με τις δωρεές ακινήτων τους, έδωσαν τη βάση και την ώθηση για να δημιουργηθούν το Γυμνάσιο και το Κέντρο Υγείας και κάποιο ακόμα ευαγές ίδρυμα στο μέλλον.
Ο Δήμαρχος Κουζής Γεωργούλης αλλά και η σύζυγός του ʼννα Κορώνη που άφησαν αντίστοιχα στο Δήμο πολύτιμα ακίνητα από τα οποία αναφέρουμε χαρακτηριστικά τα χωράφια στον Πετεινάρο, όπου δημιουργήθηκε ο σύγχρονος σχολικότοπος.
Ο Νικόλαος Μπέρτος που με τις ενέργειές του δημιουργήθηκε η Σχολή Καλών Τεχνών στη Μύκονο.
Ο Δημήτριος Κούτσης που ολοκλήρωσε ένα πλήθος από δωρεές στη Χώρα, όπως το ομώνυμο Νηπιαγωγείο, αλλά και στην ʼνω Μερά, με εξέχον το κοινοτικό κατάστημα και την πλατεία του χωριού.
Η οικογένεια των Γρυπάρηδων που μας δώρισαν την Μητρόπολη.
Ο μακαριστός Δεσπότης μας Δωρόθεος που κληροδότησε την προσωπική περιουσία του στην Ταγκού για τη δημιουργία ενός σύγχρονου Μουσείου.
Ο καθηγητής Βασίλης Κυριαζόπουλος που μας χάρισε το Λαογραφικό Μουσείο Μυκόνου, όπως και το ζεύγος Γιώργου και Ιωάννας Δρακοπούλου που μας χάρισαν αντίστοιχα το Ναυτικό Μουσείο και το Σπίτι της Λένας.
Ο Νικόλαος Γρυπάρης που με τη σύζυγό του κληροδότησαν στο Δήμο το θαυμάσιο Γρυπάρειο Πολιτιστικό Κέντρο στην Αργύραινα.
Μια πλειάδα ακόμα ευσεβών και φίλεργων Ανωμεριτών, που αφού πρόκοψαν στην Αθήνα, στήριξαν με παντοίους τρόπους το αγαπημένο τους χωριό. Γι’ αυτούς μάλιστα, κατά παράδοση, τελείται στην Ι. Μονή Τουρλιανής ξεχωριστό μνημόσυνο στη μνήμη τους κάθε Αύγουστο.
Τέλος, συλλογικοί φορείς, τέλος, όπως η Αδελφότητα Ανωμεριτών και η Κοινότητα του Jolliet της Αμερικής, που κατά καιρούς δια των Προεδρείων τους προσέφεραν επίσης διάφορες πολύτιμες υπηρεσίες και δωρεές προς τον τόπο.

Αγαπητοί μου συμπολίτες,
Ανάμεσα σε αυτούς που προσέφεραν και προσφέρουν επί πολλές δεκαετίες στο συνάνθρωπο και την κοινωνία, είναι και οι ιερωμένοι μας. Θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να τιμήσουμε συμβολικά για την προσφορά τους στην εκκλησία και την κοινωνία μας τους γηραιότερους εξ αυτών, και αναφερόμαστε στον παπά Γιώρη Ζουγανέλη, ιερωμένο που υπηρέτησε επί μισόν αιώνα και πλέον την εκκλησία αλλά και την κοινωνία του νησιού, που βρίσκεται σήμερα ανάμεσά μας.
Όπως, και στον παπά Βασίλη Αθυμαρίτη, που έχοντας κι αυτός συμπληρώσει πάνω από μισό αιώνα υπηρεσίας, έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, ένας παπάς δραστήριος, αξιοπρεπής και καλός ιερωμένος, με τον οποίο βαδίσαμε συντροφιά τόσα χρόνια, και δεν προλάβαμε να τον τιμήσουμε όπως θα το επιθυμούσαμε, εν ζωή.
Με γνωστά τα πνευματικά του χαρίσματα, περίσσια ανθρωπιά, και έμφυτη κλίση προς την Εκκλησία που εκδηλώθηκε νωρίς, ο παπά Βασίλης ευτύχησε να υπηρετήσει και να σταθεί κοντά στο ποίμνιό του για μισό αιώνα και πλέον, στηρίζοντας όλους μας τόσο πνευματικά όσο και ηθικά.
Ο αγαπητός σε όλους μας ιερέας έφυγε πλήρης ημερών, αφήνοντας μια ανάμνηση αγάπης και καλής συμβουλής σε όλους τους ενορίτες του, και μια καλή οικογένεια πίσω του που θα τον τιμά και θα τον θυμάται.
Ο παπά Βασίλης ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του, αφού εκπλήρωσε όσο καλύτερα γινόταν τον ανθρώπινο προορισμό του, και επετέλεσε στο ακέραιο το πνευματικό έργο του ιερωμένου.
Η κοινωνία της Μυκόνου του αναγνώρισε την τεράστια προσφορά του, το ήθος, την ευπρέπεια και τη λεβεντιά του.

Ο παπά Γιώρης Ζουγανέλης, που είναι σήμερα κοντά μας, είναι μια κατ’ εξοχήν σεβάσμια χριστιανική μορφή, που αν και συνταξιοδοτήθηκε, συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς, με το πνεύμα της προσφοράς και της αγάπης που τον χαρακτηρίζει.
Όλοι στη Μύκονο μιλούν για τον παπά Γιώρη με σεβασμό, και θεωρούν τιμή τους να τους έχει βαφτίσει ή παντρέψει εκείνος, ο οποίος τέλεσε χιλιάδες τέτοια μυστήρια. Το πρώτο όμως μυστήριο βάφτισης που τέλεσε σε αυτήν εδώ την εκκλησία, το 1951, όπως ο ίδιος συνηθίζει να λέει, ήταν η βάφτισή μου, και αποτελεί βέβαια αυτό, και για μένα ιδιαίτερη τιμή.

Ο παπά Γιώρης γεννήθηκε στη Μύκονο το 1920, από καλούς και ευσεβείς γονείς. Μαθήτευσε στο δημοτικό σχολείο Μαύρου, φοίτησε στη συνέχεια στο Σχολαρχείο Μυκόνου και τελείωσε το 6τάξιο Γυμνάσιο στην Τήνο. Επί μία δεκαετία υπηρέτησε ως γραμματέας του Δήμου Μυκόνου, ενώ με τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο υπηρέτησε στο στρατό ξηράς ως ασυρματιστής.
Με την Κατοχή στη συνέχεια, ενώ υπηρετούσε στο Δήμο, βοήθησε από τη θέση αυτή και μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού πολλούς συμπολίτες μας ευρισκόμενους σε ανάγκη, αλλά και πολλούς άλλους, διερχόμενους, και τους διευκόλυνε να μεταβούν στην Μέση Ανατολή για να βοηθήσουν τη σκλαβωμένη πατρίδα. Στη συνέχεια, έλαβε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, και έτυχε ευφήμου μνείας για τις προσφερθείσες υπηρεσίες του. Ζώντας όλα αυτά τα δύσκολα γεγονότα, όταν απελύθη και γύρισε στη Μύκονο, προσπάθησε πάλι να διορισθεί στο Δήμο, αλλά δεν τα κατάφερε και έτσι αποφάσισε να προχωρήσει στις εκκλησιαστικές του σπουδές, φοιτώντας στη Ριζάρειο Σχολή.
Με την ευλογία του Μητροπολίτη Φιλάρετου και τη συμπαράσταση του ηγουμένου τότε της Μονής Τουρλιανής Δωρόθεου, ακολουθώντας την προτροπή της μητέρας του, προετοιμάζεται να εισέλθει στην τάξη των κληρικών. Τον Αύγουστο του 1950 νυμφεύεται τη Μαργαρίτα Σικινιώτη, κόρη ευσεβών γονέων. Στις 29 Οκτωβρίου χειροτονείται από τον Μητροπολίτη Φιλάρετο ως διάκονος, και στις 11 Φεβρουαρίου 1951, συμπτωματικά ημέρα της γέννησής μου, χειροτονείται από τον Μητροπολίτη Πρέβεζας Ανδρέα σε πρεσβύτερο, και αναλαμβάνει καθήκοντα στον Ιερό Ναό Παναχράντου, όπου υπηρετεί μέχρι και το 1970. Τότε μετατίθεται στην Μητρόπολη, όπου εφημέρευσε για 40 χρόνια περίπου και επετέλεσε σημαντικότατο πνευματικό και κοινωνικό έργο. Ως Αρχιερατικός Επίτροπος υπηρέτησε την τοπική Εκκλησία και φάνηκε αντάξιος της αποστολής του στον τομέα της φιλανθρωπίας, της εσωτερικής και εξωτερικής ιεραποστολής και έτυχε αναγνωρίσεως από την μητέρα Εκκκλησία, την Ιερά Σύνοδο, την Εκκλησία της Αλβανίας, αλλά και την Ιερά μας Μητρόπολη.
Του έχει απονεμηθεί χρυσό μετάλλιο του Ερυθρού Σταυρού και πολλές εύφημες μνείες και άλλες διακρίσεις από την Εκκλησία και την Πολιτεία.

Ο παπά Γιώρης απετέλεσε «πηγή έμπνευσης σε έναν τόπο που αναζητά τα πνευματικά του όρια, και καθιερώθηκε σαν ένας άνθρωπος των ουρανών με ρίζες όμως στη γή». Η πολυετής πορεία του μέσα στις τάξεις της Εκκλησίας, τον ανέδειξε ως ένα πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή που διακόνησε με υψηλό αίσθημα ευθύνης και παραμένει σημείο αναφοράς για τους νεώτερους κληρικούς, και ένα πρότυπο καλού και φιλάνθρωπου παπά.

Για όλα αυτά εμείς σήμερα, αποδίδοντας την οφειλόμενη τιμή και ευγνωμοσύνη στο πρόσωπό του, του απονέμουμε τιμητική πλακέτα, σε ελάχιστη ανταπόδοση των ανεκτίμητων υπηρεσιών του.

Ομοίως, παρακαλούμε την οικογένεια του πρόσφατα αποδημήσαντος παπά Βασίλη Αθυμαρίτη, να παραλάβει στη μνήμη του τιμητική πλακέττα, σαν ελάχιστη ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης στο πρόσωπό του.

Σας ευχαριστώ πολύ.
Συγκινημένος ο Αιδεσιμολ. Πρωτοπρ. Γεώργιος Ζουγανέλης μίλησε προς τον Σεβασμιότατο, τον Δήμαρχο Μυκόνου αλλά και προς τον κλήρο τους ευχαρίστησε για την αγάπη προς το πρόσωπο του αλλά και για τις όμορφες στιγμές στη ζωή του που έχει ζήσει μαζί με τον Μυκονιάτικο λαό.

Αναμνηστικά δώρα και μετάλλια δόθηκαν τόσο προς τον ίδιο τον Αιδεσιμολ. Πρωτοπρ. Γεώργιο Ζουγανέλη αλλά και προς την οικογένεια του πρόσφατα εκδημήσανταΠρωτ. Βασίλειο Αθυμαρίτη.

Ακολούθησε κέρασμα που διοργάνωσε ο Πρόεδρος και τα Μέλη της Εκκλησιαστικής Επιτροπής του Ι.Ν. Παναχράντου στο Κέντρο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως στο Γουμενιό.