Aγώνας για τη διάσωση των παραδοσιακών σκαφών

Το «σπάσιμο» των ξύλινων αλιευτικών σκαφών ξεκίνησε από το 1996, οπότε  τέθηκε σε ισχύ, με πρωτοβουλία της Ε.Ε., η νομοθεσία για τον περιορισμό της υπεραλίευσης, μέσω της επιδότησης της απόσυρσης της αλιευτικής αδείας .

Από τότε, χιλιάδες αλιείς παρέδωσαν την άδειά τους και τα καΐκια τους καταστράφηκαν. Μέσα σε λίγα χρόνια,  η Ελλάδα έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος του αλιευτικού της στόλου, που ήταν και ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη. Χιλιάδες σκούνες, περάματα, τρεχαντήρια, καΐκια, μπρίκια, γολέττες , βαρκαλάδες, τσερνίκια  έχουν λιώσει κάτω από τους βραχίονες μιας μπουλντόζας.

Μαζί με τα παραδοσιακά σκαριά, χάνονται και οι έμπειροι καραβομαραγκοί των ταρσανάδων, το επάγγελμα των οποίων είναι μοναδικό και αναντικατάστατο.

Ο περιφερειάρχης, Γιώργος Χατζημάρκος, ανακοινώνοντας στις 3 Οκτωβρίου την έναρξη της διαδικτυακής καμπάνιας #savekaikia, η οποία θα συνοδευτεί το επόμενο διάστημα από συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση για την αξιοποίηση των σκαφών αυτών και την οικονομική στήριξη των πρωτοβουλιών διάσωσής τους από την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, δήλωσε:

«Το έγκλημα κατά της ναυτικής μας παράδοσης πρέπει να σταματήσει. Αυτά τα καΐκια είναι η ψυχή του Αιγαίου. Είναι μέρος της ιστορίας, της παράδοσης, της συνείδησής μας. Είναι βάρβαρο και βάναυσο να καταστρέφονται αριστουργήματα,  αληθινά έργα τέχνης. Αυτά τα σκάφη έχουν ψυχή. Χωρίς τη ναυτοσύνη της, η πατρίδα μας δεν θα μπορούσε να υπάρχει σήμερα. Όχι μόνο διότι θεμελίωσε την ανεξαρτησία της με την ισχύ της στη θάλασσα. Ακούγεται ως προσβολή της ίδιας μας της ιστορίας το γεγονός ότι συνεχίζεται η αδιάκοπη καταστροφή των παραδοσιακών ξύλινων αλιευτικών σκαφών».